Yeni bir bebeğe psikolojik, bedensel, zihinsel, ekonomik yönlerden hazır mıyız acaba? Kardeşi olsun mu olmasın mı sorusundan önce, bir çocuk daha istiyor muyum istemiyor muyum diye sormak lazım. Peki bunu seçme hakkı var mı? Yani bugünkü Türkiye gerçeklerinde ülkemizin farklı şehirlerinde, farklı yörelerinde, farklı kültürlerde kadının çocuk istiyorum ya da istemiyorum deme şansı var mı? Birçok yerde halen ''karnından sıpayı eksik etmeyeceksin'' ibaresiyle kadınlar kendi düşüncelerini söyleme hakkından maruz bırakılıyor, seri üretim makinesi muamelesi görüyor.
Modern ve gelişmiş şehirlerde ise belirli bir ekonomik, eğitim, kültür, sosyal, yetişme düzeyi olan ailelerde kadın kendi düşüncesini ifade etmeyi başarıyor. Birçok kadın kendine kariyer odaklı bir hayat düşündüğünden ya hiç çocuk sahibi olmamayı ya da olursa da 1 taneyle yetinmeyi seçiyor. Tabi işin bir de anneliği çok istemesine rağmen, sağlık problemlerinden dolayı annelik duygusunu yaşayamayan kadınlar boyutu var. İlk bebeğine sahip olduktan sonra psikolojik ve fiziksel değişiklikler yaşayan, ilk bebeklerinde yorucu, yıpratıcı, uykusuz, yorgun, zorlu, sıkıntılı, stresli bir dönem geçiren, 2. bebeğe bakmaya zamanı, sabrı, gücü, imkanı olmayan, 2. bebeği ilki kadar sevemeyeceklerini ya da 2. bebeğin ilk bebekte sevgi, ilgi, zaman, para bölünmesine yol açacağını düşünenler olduğu gibi geniş aile kavramını seven, bu sorumluluğu taşıyacak o sabrı gösterecek durumda olup her anlamda kendini hazır hisseden, nesillerini devam ettiren, yaşlılıkta çocuklarının tek başına kalmalarını istemeyenler de var.
Ben, yukarıda belirttiğim 2. gruba dahil olanlardanım yani geniş aile kavramını seven, bu sorumluluğu taşıyacak, o sabrı gösterecek durumda olup her anlamda kendini hazır hisseden, nesillerini devam ettiren, yaşlılıkta çocuklarının tek başına kalmalarını istemeyenlerden.
Egemen doğduktan belli bir süre sonra, bir kardeşi olması gerektiğini düşünmeye başladım. Egemen kardeşsiz, tek çocuk olarak büyümemeliydi. Hayatta bir şeyler paylaşacağı, arkadaşlık yapacağı, yanında olacağı bir kardeşi olmalıydı. Hiç bir zaman 2. çocuk istemem, bakamam, ilgilenemem, sevemem, sevgim bölünür, zaman ayıramam, fiziksel-beyinsel hazır değilim gibi düşünceler aklıma gelmedi bile. İlk kez anne olduysanız ve ilk bebeğinizin bebeklik dönemi gerçekten yorucu, uykusuz, yorgun, zor geçtiyse yeni bir bebek fikrine sıcak bakmayabilirsiniz ama ben ilk bebek deneyimim de böyle bir dönem yaşadığım halde kesin kararlıydım, kardeşi olmalıydı. Bu konuda eşim çok olumlu olmasa da ben kararımı vermiştim. Çok ara vermeden, çok yaş farkı olmadan, zaten hali hazırda tüm uyku sistemimiz alt üst olmuşken, dengemiz şaşmış, düzenimiz bebek endeksli olmuşken, normal işleyişimize dönmeden, rahata ermeden olmalıydı kardeşi.
Derin aramıza katıldığında Egemen 3 yaşını birazcık geçmişti. İkisi arasında ki yaş farkı ideal bir aralık bence. Ne peş peşe oldular ne de çok aradan sonra oldular. İlkinde kazandığımız tecrübelerin üstünden çok zaman geçmeden, deneyimlerimiz ve bilgilerimiz eskimeden, hazır bebekli hayata alışmışken aramıza katıldı Derin de. Nasıl ilk bebekte, bebeğe ve onun düzenine alışmak için bir adapte süresi yaşadıysak, iki çocuklu hayata adapte olmamız, düzenimizi buna göre ayarlamamız için de bir süre gerekliydi. Derin' de daha bilgili, tecrübeli, rahat olmamız bu düzeni de kolay kurmamızı sağladı. Yorgunluklar, uykusuzluklar belki ikiye katlanıyor ama onların sağlıklı, mutlu olmaları, neşeyle cıvıldayan sesleri evimize daha çok mutluluk, anlam veriyor. Şimdi düşünüyorum iyi ki de olmuş. Ailemiz 4 kişilik bir çekirdek aile oldu, tam oldu şimdi.
Ebeveynlerin yani anne ve babanın birlikte verecekleri ortak bir kararla çocuk sayısından ziyade, fiziksel, beyinsel, psikolojik, ekonomik, sosyal olarak hazır hissedecekleri, bakabilecekleri, ilgilenebilecekleri, gerekli zamanı, sabrı ayırabilecekleri ölçüde çocuk sahibi olmaları gerektiğini düşünüyor ve çocuk sahibi iseler de ilk çocuktan sonra çok fazla ara vermeden, aralarındaki yaş farkı çok açılmadan yeni bir çocuk sahibi olmalarını tavsiye ediyorum, naçizane olarak tabi.
